Nog 4 dagen, ongeveer 90 km, te gaan

Fisterra:

Nog 4 dagen en ik zal, als alles goed gaat, in Santiago de Compostela aankomen. " En ga je nu nog door tot aan de kust, het strand van Fisterra?" hoor ik mensen denken. Het lopen van de Camino heeft tenslotte een verslavend effect. Inderdaad, ik heb inmiddels besloten door toch door te gaan naar Fisterra. Maar wel met de auto en samen met Tien. Ik vind namelijk dat, zodra iets verslavend wordt, je daar nooit om die reden aan toe moet geven.

Beetje dom:

Uit bed komen, je aankleden en je rugzak inpakken wordt altijd door iedereen in het donker gedaan. Dit om de anderen niet te wekken. Tenzij je natuurlijk de laatste bent. Het inpakken van de rugzak verloopt in een vaste volgorde zodat je eigenlijk niets kunt vergeten. Behalve natuurlijk hetgeen je altijd als laatste inpakt. En zo geschiedde. Toen ik in Pereje aankwam ontdekte ik dat ik mijn toilettas 7 uur gaans geleden was vergeten. Met een taxi is zo´n probleem natuurlijk gemakkelijk op te lossen. Maar je zou je kunnen afvragen of € 30,= voor een oude toilettas, een halve tandenborstel en nog wat toiletspullen niet duur betaald is. Het was trouwens wel een unieke ervaring om de gezwoegde tocht nu in "sneltreinvaart" opnieuw langs te zien komen.

De paden:

Nu ik bijna in Santiago ben aangekomen wil ik iets melden over de paden waarover ik de Camino heb gelopen. Je kunt grofweg 3 trajecten onderscheiden:

1. Het 1e 1/3 deel: Het gebied is sterk bergachtig. De paden zijn hoofdzakelijk een goede weergave van zoals het meerdere eeuwen geleden moet zijn geweest: ongecultiveerd, ruig en sterk stijgend en dalend. Bij iedere stap die je zet moet je kijken waar je die zet om je enkels niet te verzwikken en/of om niet te vallen. Vandaar mijn advies om daar hoge degelijke wandelschoenen te dragen. In dit deel heb ik mijn enkels 3 maal verzwikt.
2. Het 2e 1/3 deel: Het gebied is vrij vlak en op de oorspronkelijke plaats van de Camino zijn wegen aangelegd. De Camino ligt er dan meestal naast. Soms als een apart pad van steenslag. Soms als een door de wandelaars zelf uitgesleten paadje langs de wegrand, ook door sommigen wel een koeienpaadje genoemd. En soms op de autoweg zelf, al dan niet voorzien van een betonnen afscheidingswand om de pelgrins te beschermen.
3. Het 3e 1/3 deel: Dit is vergelijkbaar met het 1e 1/3 deel, maar dan wel met 2 hoge cols van ongeveer 1.500 meter. Hier heb ik tot nu toe nog maar 1 keer mijn enkel verzwikt.

Ik heb een serie foto´s geplaatst die jullie een indruk moeten geven.

De beekjes:

Ik heb inmiddels tientallen beekjes overgestoken. Uit mijn voorbereidingen was ik er van uit gegaan dat ik vele malen natte voeten zou krijgen. De praktijk valt echter reuze mee. Meestal ligger er al dan niet provisorische bruggetjes. Maar vaak ook stapstenen. Sommige stapstenen zijn "geprofessionaliseerd" in de vorm van een serie betonnen palen waarover je dan overheen kunt lopen. Ik had er al een foto over opgenomen. Vaak zijn het echter ook grote natuurlijke stenen waar je van steen naar steen kunt lopen. Nu vragen jullie je natuurlijk af hoe dat nu ging met mijn beperkt evenwicht. Helaas moet ik jullie teleurstellen. Ik heb altijd alle stapstenen kunnen nemen zonder ooit natte voeten te hebben gekregen. Dat wil nog niet zeggen dat ik het altijd droog heb gehouden. Bij het oversteken van een moeras werden voeten en gympies helemaal nat. Alleen mensen met hoge wandelschoenen hebben daar waarschijnlijk droge voeten gehouden.

Stempeltjescultuur:

Als je de Camino gaat lopen moet je een pelgrimspas aanvragen. Dit ter identificatie, mede ook omdat het nummer van je paspoort er op vermeld is. Bovendien is er ruimte voor 56 stempels, bedoeld om te worden afgestempeld in iedere Refuso, Alberge of pelgrimsherberg. Je mag namelijk in iedere refuso maar één nacht slapen. En via dit paspoort kan dit gecontroleerd worden. Nu zijn er mensen die meerdere pelgrimspaspoorten aanvragen en die overal stempels ophalen. Bij ieder café, restaurant, frietenkot (als ze er zouden zijn) en kerk aan de Camino kun je een stempel krijgen als je er iets bestelt. In de kerk moet je er € 1,= voor betalen. Voor hetzelfde geld kun je er trouwens een echt brandend kaarsje voor opsteken. Maar dit terzijde. In het verleden maakte het op mij nog wel indruk wanneer men mij meerdere pelgrimspaspoorten vol met stempels liet zien. Maar nu ik weet wat de achtergrond is ben ik er minder van onder de indruk. Wel lijkt het dat je de laatste 100 km iedere dag minimaal 2 stempels moet hebben verzameld. Ik had dat verhaal al meerdere malen gehoord maar er niet in geloofd. Maar nu ik zelf binnen die 100 km zone ben aangekomen werd ik er door het personeel van de alberge aan herinnerd dat het echt nodig is. Nog maar goed dat ik 3 dagen op het programma ben ingelopen. Dat geeft me op het pelgrimspaspoort net voldoende ruimte voor de extra stempels.

Het eten:

Overdag eet ik meestal stokbrood met kaas. Of kant en klaar wat langs de Camino te verkrijgen is of van meegebracht stokbrood met meegebracht beleg. Je moet namelijk altijd eten bij je hebben omdat je vooraf nooit vooraf wanneer je weer wat kunt kopen. En `s avonds meestel het pelgrimdiner van tot € 10,=. Dat is meestal een keuze menu van 3 gangen waarbij je voor elke gang uit een 5-tal alternatieven kunt kiezen. Meestal kies ik voor een gemengde salade, vis en yoghurt. Daar kunnen ze het minste aan verprutsen.

De etappes tot nu toe:

Reeds gerapporteerd: 27+25+28+32,5+25,5+30+30+21+34,5+39,5+10+30,5+29,5+35+33+27+20,4+11,3+25,1+25,2+27,8= 568 km

Daar is bij gekomen: +16,4+29+23,3+22+29,6+19,5=708 km

Nog ongeveer 90 km te gaan. Gemiddeld 26 km/loopdag. Ten opzichte van het oorspronkelijke ANWB programma loop ik 3 dagen vòòr. Tien komt, op basis van mijn prognose, 3 dagen eerder naar Santiago. Voor die 3 dagen die ik heb ingehaald, heb ik nu mooi als 3 dagen extra vakantie met Tien. Daar heb ik graag wat dagen extra kilometers per dag voor willen maken.